Κατηγορία: Κείμενα

Τσακίστηκα στα δυο σαν το κλωνάριαπό ανθρώπους που τους νόμιζα σωστούς.Κι όσο κι αν ψάξω δε θα βρω ούτε ένα χνάριαπό εκείνους του λεβέντες τους παλιούς. (*) Φοιτητική ζωή δεν έζησα. Στη σχολή πήγαινα καρφί από τη δουλειά μόνο για όσα μαθήματα είχαν υποχρεωτική παρακολούθηση και γίνονταν απογεύματα. Διάβασμα; Στα κενά της δουλειάς, στο σπίτι…

Πριν από πολλά χρόνια, ένας φίλος έγραψε: Μάτι δεν μπορώ να κλείσω πάλι. Ένα κουβάρι οι σκέψεις μου. Ή μήπως έχει γίνει κουβάρι η ψυχή μου; Τα όνειρά μου, οι ιδέες μου, δεν βρίσκουν θέση στη ζωή. Ο Θεός, πού είναι ο Θεός; Ο Χριστός; Τον αγαπώ τόσο πολύ που ντρέπομαι να Τον κοιτάξω. Για…

Ιούνιος μήνας, η ζέστη αφόρητη. Επιστροφή από άσκηση με τα όπλα σε στάση περιπόλου. Ο παλιός ιδρώτας αναμεμειγμένος με χώμα έχει στεγνώσει πάνω στο δέρμα και στην παραλλαγή. Ένας φρέσκος τρέχει σαν ποτάμι. . Πλησιάζοντας στο στρατόπεδο μπαίνουμε στον ιστό της πόλης. Παιδιά παίζουν στο δρόμο. Οι νεανικές τους φωνές τρυπώνουν στο μυαλό μου. Η…

Τους τελευταίους μήνες το Parkinson εμπόδιζε την ομιλία του Τάκη. Προσπάθησε επανειλημμένα να γράψει, για να συνεννοηθεί, αλλά από το τρέμουλο σχηματίζονταν καλλικατζούρες. Ελάχιστες ημέρες και για μηδαμινό χρόνο, συνήθως πρωί, κατόρθωνε να ψελλίσει κάποιες λέξεις. Μετά, υπήρχαν μόνο κουρασμένα νοήματα. Όμως, το πάλευε. Από κοντά η γυναίκα του, η Μάρω. Πάνω σε ένα κρεβάτι,…

Όνειρα για το αύριο έγιναν όνειρα του χθες. Θα έρθει ο καιρός να βουτήξουν στο αύριο. . Τούτη είναι η ελπίδα, η ελπίδα για ένα θαύμα. Δίχως αυτή νεκρώνεται ο άνθρωπος. . Γι’ αυτό χτυπάνε την πίστη ανελλιπώς. Η πίστη ματώνει, μα, δε πεθαίνει. . Και το θαύμα στέκει ολόρθο. Μια σπρωξιά περιμένει να του…

Αποσπάσματα του παρελθόντος αναδύονται απ’ της μνήμης τα κιτάπια και τσιγκλάνε τις αισθήσεις μου, μα πιο πολύ τις παραισθήσεις μου. . Βλέπω «ταινίες» παλιές, τις χαλάω, φτιάχνω καινούριες, πατάω στοπ κι «ανοίγω» τα ανοιχτά μου μάτια. . Εδώ που βρίσκομαι, ξεκομμένος από το παρελθόν μου και αναμένοντας το μέλλον μου, μαθαίνω να δαμάζω την ψυχή…

Το νιώθεις, το βλέπεις, έρχονται καιροί πιο χαλεποί, μα,   έχει ειπωθεί, δε θα σταθούνε για πολύ. . Να στάξουν φως στο μυαλό παρακάλα, τον Χριστό, την Παναγιά, δύναμη να σου γεμίσουν την καρδιά. . Με τις πάντες προχώρα, αν υποδείξουν, δύσβατο δρόμο, ανηφορικό, έχε πίστη, θα ‘ναι για καλό. . Το έθνος σου, Έλληνα,…

Ένα βράδυ, πριν από κάμποσα χρόνια … Μάτι δε μπορώ να κλείσω. Ένα κουβάρι οι σκέψεις μου. Ή μάλλον όχι, δε συλλογιέται το μυαλό μου, η ψυχή μου σκέφτεται. Αυτή είναι κουβάρι, όχι τώρα, εδώ και καιρό. Δε με ικανοποιεί τίποτα, δε στέκομαι πουθενά. Υπάρχουν στιγμές που δε βρίσκω λόγο να βάλω δύναμη για να…

Πάσχω από ένα σύνδρομο. Για να ζω φυσιολογικά, λαμβάνω φαρμακευτική αγωγή. Το σύνδρομο εμφανίστηκε ξαφνικά, πριν από μερικά χρόνια. Μέχρι να συνειδητοποιήσω ή μάλλον να παραδεχτώ ότι έπασχα από ασθένεια, πέρασαν μήνες. Μήνες βασανιστικοί, όσο κανείς δε φαντάζεται. Βέβαια, το ξαφνικό της ασθένειας, δεν ήταν και τόσο ξαφνικό. Είχαν προηγηθεί μηνύματα, φαινομενικά άσχετα με την…

Βάστα και συλλογίσου ποιος ο σκοπός της ύπαρξής σου. Τι θες να πιεις και να γευτείς προτού φύγεις και «χαθείς». Ιδρώνεις για ένα καρβέλι ψωμί, ελπίζοντας κάτι παραπάνω στη ζωή. Κούρσα, εκδρομή, νόστιμο φαγί, ω τι ηδονή, να και το παιδί. Μα έλα που δε σταματάς θες κι άλλα, γι’ αυτό συνεχίζεις, περπατάς. Κάπου κάπου…

Ένα βράδυ, πριν από πολλά χρόνια, το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον Σταυρό μου. Τον Σταυρό που φορούσα στο λαιμό μου.Το σχέδιό του μου φάνηκε ξεπερασμένο. Αποφάσισα λοιπόν, να αγοράσω έναν πιο μοντέρνο. Με τη σκέψη αυτή τον έβγαλα.Το πρωί αισθανόμουν περίεργα. Είχα αντιληφθεί ότι ο Σταυρός δεν είναι διακοσμητικός. Η επιθυμία μου να τον…

Κοντοστάθηκα σ’ ένα μονοπάτι μιας πλαγιάς για ν’ αγναντέψω τη θάλασσα που νυμφευόταν στο βάθος του ορίζοντα το γαλάζιο τ’ ουρανού. Κουμπάρος ήταν το ηλιοβασίλεμα και στέφανα οι αχτίδες του άρχοντα της μέρας. Παρανυφάκια παρευρίσκονταν το χώμα,  τα δέντρα, τα βουνά και το άρωμα που χάριζαν στο πελαγοερχόμενο αεράκι. Η πρότερη καλοκαιρινή μπόρα είχε αναζωογονήσει…

Το πρωί που ξύπνησα, το βάρος που ένιωθα στο κεφάλι αποβραδίς δεν είχε αποσυρθεί. Σε ποιον να μιλήσω, διερωτήθηκα. Ένα ήταν σίγουρο. Πως αν δεν έβρισκα μία απάντηση και γρήγορα μάλιστα, θα έσκαγα. Μα, ναι, ο παππούς, σκέφτηκα. Πού να ‘ναι άραγε, αναρωτήθηκα. Άρχισα να τον ψάχνω. Νάτος, τον βρήκα, μονολόγησα. – Παππού, παππού, σε…

Κυριακή απόγευμα. Ασυναίσθητα, σε μια στιγμή χαλάρωσης, μπαίνω στο νου μου. Αμέσως πετάγομαι έξω. Μήπως δε με χωράει ο τόπος ή μήπως τρόμαξα με τις σκέψεις που αντίκρισα; Δεν πρέπει να επιμείνω. Για ποιο λόγο να παιδεύομαι με ερωτήματα όπως τι είναι αυτό που ζούμε. Απόψεις ακούγονται πολλές και όλες φαίνεται να έχουν κάποιο δίκιο.…

(Η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Ονόματα έχουν αλλαχτεί και καταστάσεις έχουν τροποποιηθεί.) Ο Βασίλης και η Γιώτα πήγαν στην Αθήνα για να δουν τους γονείς της. Το ζευγάρι ζούσε στην επαρχία. Έξι μήνες είχαν περάσει από την τελευταία φορά που τους είδαν. Ο πατέρας της έχει καρδιακή ανεπάρκεια. Κάπνιζε δε μανιωδώς επί χρόνια. Η…

Μέρες Πάσχα τότε που ‘μουνα μικρός• τ’ απογέματα με τη μάνα τραβούσαμε στην εκκλησιά. Εκεί, νέοι, γέροι, παιδιά, πλούσιοι, φτωχοί, μετείχαμε στην πορεία του Χριστού προς τον Γολγοθά. Και κάθε Μεγάλη Παρασκευή προέκυπτε η ίδια, λυπηρή απορία: Γιατί Τον φονεύσαμε Τον Ιησού; Μα, με το ξημέρωμα του Μεγάλου Σαββάτου ένα χαμόγελο και μιαν ελπίδα περίμεναν…

Σήμερα ξυπνήσαμε με την σύζυγό μου κατά της 08.00. Από το κρεβάτι σηκωθήκαμε στις …. 08.20! Μετά βάλαμε τις φόρμες μας, υπογράψαμε τις υπεύθυνες δηλώσεις και βγήκαμε για το αγαπημένο μας τζόκιν. Κρατήσαμε ευλαβικά την απόσταση του 1,5 μέτρου! Μόλις γυρίσαμε φάγαμε το πρωινό μας. Μετά υπέγραψα άλλη μία δήλωση και πήγα στο φούρνο για…