(Επαναδιατύπωση κειμένου, η αρχική μορφή του οποίου γράφτηκε πριν από πολλά χρόνια)
Ψώνισα καινούριες ρόδες. «Μπέμπα» του κουτιού, τουτέστιν αλάδωτη, με cashέρι ιδίας παραγωγής. Να δεις πώς ανεβαίνεις επίπεδο, στο δευτερόλεπτο. Το φανερώνουν τα βλέμματα, η χροιά της φωνής. Μετράς, πώς να το κάνουμε. Αυτό είναι το κριτήριο εκτίμησης ενός ανθρώπου. Το φαίνεσθαι, η εικόνα.
Πού να ‘ξεραν ό,τι, έμεινα στεγνός. Θα μ’ έγραφαν κανονικά. Ενώ, τώρα, υπάρχει ένα μυστήριο. Σου λέει, πρέπει να ‘χει ένα πορτοφόλι. Η προέλευση του οποίου ποσώς ενδιαφέρει.
Αλλά με πείραξε ότι δεν κέρδισα τον αυτό σεβασμό με το είναι μου. Εγωισμός; Μπορεί. Γιατί, όμως, την αγόρασα; Μήπως δεν είχα τα κότσια να με αυτοεκτιμήσω άνευ μεταλλικής «μπέμπας»; Μήπως έπεσα κι εγώ στη λούμπα του φαίνεσθαι;
«ἄνθρωπος ματαιότητι ὡμοιώθη, αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὡσεὶ σκιὰ παράγουσι.»
Ψαλμός 143,4
Κωνσταντίνος Μαργέλης
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 7 Νοεμβρίου 2024
.
Πηγή εικόνας: https://healthyforever.gr/index.php/articles/psychology/277-2023-02-05-19-03-13
.
Δημοσίευση Meganisinews.eu