Ενώ η Τουρκία κάνει λόγο για νησιά που κακώς ανήκουν στην Ελλάδα και τα οποία θα διεκδικήσει, το αν και το πώς θα συνεχίσουμε να τα εξοπλίζουμε φαίνεται πως μπήκε σε ζύγι. Το πολιτικό κατεστημένο διαχέει το ενδεχόμενο απόσυρσης από τα νησιά μας στρατιωτικών μας δυνάμεων. Το συνοδευτικό επιχείρημα αποτελεί έναν πρωτάκουστο παραλογισμό: Αν ο εχθρός δει αποδυνάμωση του αντιπάλου, τότε θα του κοπεί η επιθυμία να επιτεθεί!
Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της Τουρκίας μάς απειλεί με πόλεμο αν τυχόν ξεμυτίσουμε από τα 6 ναυτικά μίλια, αλλά στο εσωτερικό της πατρίδας μας κάποιοι συνεχίζουν να αναφέρουν ότι η Τουρκία κάπου, κάπως έχει δίκιο. Τόση υποτακτικότητα.
Ενώ τα νησιά μας αντιπροσωπεύουν το 1/5 της συνολικής έκτασης της Ελλάδας μας, το μέγεθος της ακτογραμμής τους είναι όσο ή και περισσότερο από εκείνο της ακτογραμμής της Τουρκίας στο Αιγαίο και η νησιωτική Ελλάδα αποτελεί γεωγραφική συνέχεια της ηπειρωτικής, υπάρχουν εγχώρια κοράκια που αγορεύουν το πόσο μεγάλη είναι η θαλάσσια «φάτσα» της Τουρκίας. Πως εμείς είμαστε μαξιμαλιστές και οι Τούρκοι ρεαλιστές. Τόσος ραγιαδισμός.
Παρά το γεγονός ότι η Σύμβαση για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ προβλέπει ξεκάθαρα την εφαρμογή της αβλαβούς διέλευσης για πλοία, στη χώρα μας αναπαράγεται η εκ Τουρκίας ανεδαφική άποψη περί μετατροπής του Αιγαίου σε κλειστή θάλασσα σε περίπτωση επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης μας στα 12 ναυτικά μίλια. Τόση σαπίλα.
Ενώ με τη Σύμβαση του ΟΗΕ θεσμοθετήθηκε αρμόδιο όργανο διευθέτησης διαφορών θαλάσσιων ζωνών, το Διεθνές Δικαστήριο για το Δίκαιο της Θάλασσας του Αμβούργου, καμία «ελληνική» κυβέρνηση δεν το αναφέρει. Ούτε έχει προσκαλέσει τα γειτονικά μας κράτη για ομαδική, πολιτισμένη προσφυγή στο Αμβούργο για την οριοθέτηση των ΑΟΖ. Σε μία διαδικασία προσφυγής που δεν θα υφίσταται συνυποσχετικό. Γιατί στο δικαστήριο αυτό οι όροι εκδίκασης είναι ξεκαθαρισμένοι. Ότι γράφει η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας. Τόση δειλία.
Αλλά και ουδέποτε «ελληνική» κυβέρνηση φρόντισε για τη χάραξη γραμμών βάσης και το κλείσιμο των κόλπων μας, σύμφωνα με τις προβλέψεις της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας του ΟΗΕ. Όπως ήδη έχουν κάνει η Ιταλία και η Αίγυπτος, αλλά και άλλα κράτη, για παράδειγμα, η Πορτογαλία και η Δανία. Ενέργειες που θα μεγάλωναν την επικράτειά μας, αλλά και τη δυνητική ΑΟΖ μας. Τόση ανευθυνότητα.
Καμία κυβέρνηση δεν έχει προτείνει στα μέλη της Ε.Ε. να συμμετάσχουν στις θαλάσσιες έρευνες στην ελληνική ΑΟΖ, ώστε να εξασφαλίσουν προνομιακούς όρους στην προμήθεια φυσικού αερίου για τις χώρες τους, που είναι μέχρι τα μπούνια ελλειμματικές. Ειδικά τώρα που βιώνουν αυτή την πρωτοφανή ενεργειακή κρίση. Τόση ανικανότητα.
Το μόνο που τα εγχώρια δουλοπρεπή πολιτικά μυαλά σκέφτονται είναι η παραχώρηση θαλάσσιων τμημάτων της πατρίδας μας. Ούτε που περνάει από το νου της πως αν η περιβάλλουσα θαλάσσια έκταση ενός ελληνικού νησιού δοθεί για εκμετάλλευση στην Τουρκία, τότε με την πάροδο του χρόνου θα απομονωθεί από την ελληνική επικράτεια. Πως έτσι η «γαλάζια πατρίδα» θα πάρει σάρκα και οστά. Ή μήπως κάποιοι εξ αυτής να το γνωρίζουν; Τόση ενδοτικότητα.
Ο μοναδικός κίνδυνος που διαισθάνεται το πολιτικό σύστημα αφορά τη Θεία Μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Ιησού Χριστού και ο Αγιασμός των υδάτων από τον μαρτυρικό Του Σταυρό. Ο λόγος; Δεν έχουν καθαρή συνείδηση. Τόση διαφθορά.
Η πολιτική ελίτ για να μην αισθάνεται συνειδησιακή μοναξιά επιδιώκει να διαβρώσει το εθνικό μας φρόνημα και τον πατριωτισμό μας, σπέρνοντας υποχθόνια διλήμματα, κλιμακωτά. Σε πρώτη φάση πέρασε το αν και κατά πόσο αξίζει να δώσουμε τη ζωή μας για μερικά «βράχια» – νησίδες. Πρόσφατα πρόσθεσε και ουκ ολίγα θαλάσσια τετραγωνικά χιλιόμετρα. Το επόμενο στάδιο έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται. Αφορά το αν και κατά πόσο αξίζει να υπερασπιστούμε ένα ή τρία ή πέντε νησιά που απέχουν 200 ή 300 ναυτικά μίλια από την Αθήνα και μόλις 1 ή 5 ναυτικά μίλια από τις τουρκικές ακτές. Η δε έννοια μιας διπλωματικής «επιτυχίας» αρχίζει να παίρνει τη μορφή της αποφυγής μίας πολεμικής αναμέτρησης με πιθανό τελικό αντάλλαγμα μία «ομαλή αποχώρηση» 500 ή 2000 ή 4000 κατοίκων κάποιων τέτοιων νησιών. Τέτοια κατάντια.
Ένας πραγματικά Έλληνας ηγέτης θα είχε την τόλμη να ανακηρύξει την επέκταση των χωρικών μας υδάτων βρισκόμενος σε ένα πολεμικό μας πλοίο το οποίο θα έπλεε 12 ναυτικά μίλια από το Καστελλόριζο. Αν οι Τούρκοι, όπως χρόνια μας απειλούν, τολμούσαν να το βυθίσουν μαζί με τον θαρραλέο Έλληνα πρωθυπουργό, τότε η διεθνής κατακραυγή θα ήταν τέτοιου μεγέθους που αυτομάτως θα έχαναν το παιχνίδι του Αιγαίου. Αν δεν τολμούσαν, πάλι θα έχαναν το παιχνίδι και μάλιστα χωρίς να ανοίξει μύτη.
Αλλά ψάχνουμε για ηγέτες που θα αναζητούσαν να φάνε το πρώτο βόλι για να αποτρέψουν τη θυσία συμπατριωτών τους; Ή προτιμάμε εκείνους που λόγω έλλειψης ψυχικού σθένους αναζητούν προστάτες-νταβατζήδες, οι οποίοι όπως διδάσκει η ιστορία θα μας πουλήσουνε με την πρώτη ευκαιρία.
Κωνσταντίνος Μαργέλης
Άγιος Πέτρος, Λευκάδας, 30 Οκτωβρίου 2021
Δημοσίευση Freepen.gr & Meganisinews.eu